موجوداتی که از میلیون ها سال پیش بر روی زمین مانده اند!

یکی از شانس‌هایی که بشر در طول تاریخ نصیبش شد این بوده که موجودات بسیار مهیب و ترسناک ماقبل تاریخ منقرض شدند. حدود ۱۱۷۰۰ سال قبل گونه‌های جانوری زیادی بر اثر سرمای شدید و برخورد شهاب سنگ به زمین از بین رفتند. اما در بعضی مناطق زمین هنوز هم بازماندگان عصر یخبندان را می‌توانیم ببینیم. هنوز هم تعدادی از جانوارن با همان جثه و پوشش پوستی اجداد خود در زمین زندگی می‌کنند.

برخی از این گونه‌ها فقط در باغ وحش‌ها و مناطق حفاظت شده و برخی دیگر هم در حیات وحش دیده می‌شوند که البته در معرض خطر انقراض قرار دارند. به هر حال در هر نقطه‌ای از زمین وقتی چشمتان به آن‌ها بیوفتد حتما از تعجب خشکتان می‌زند و یا می‌ترسید و فرار را بر قرار ترجیح می‌هید.

گریال‌ها گونه‌ای از ماهی‌ها و اجداد کروکودیل‌ها هستند که گائیل هم نامیده می‌شوند. پوزه طولانی، باریک و دندان‌هایی تیز از ویژگی‌های بارز این نوع ماهی است. گونه نر یک بینی بزرگ در انتهای پوزه خود دارد که کمی ظاهر آن‌ها را خنده دار می‌کند.

حدود ده میلیون سال پیش آن‌ها روی زمین زندگی می‌کردند، اما گونه‌های جدید این جانور در هند و پاکستان و بنگلادش دیده شده اند البته به تعداد انگشت شماری که خطر انقراض آن‌ها را تهدید می‌کند. خوشبختانه مرکز پرورش کروکودیل در هند در تلاش است که منطقه حفاظت شده‌ای را به وجود بیاورد تا بتواند گائیل‌ها را به باغ وحش منتقل کند. تعدادی از آن‌ها در این مرکز نگهداری می‌شوند.

اژد‌های کومودو

امروزه گونه‌ای مشابه با این حیوان را می‌توان در اندونزی پیدا کرد، اما خیلی با اطمینان نمی‌شود گفت که اجداد آن‌ها همان کومودو‌هایی هستند که دانشمندان فسیل هایشان را که مربوط به ۴ میلیون سال قبل است کشف کرده اند. (در استرالیا) این مارمولک‌های سمی غول پیکر در حالت عادی وزنی بیشتر از وزن یک انسان دارند.

در هر صورت اگر آنقدر شجاع هستید و از دیدن حیوانات ماقبل تاریخ لذت می‌برید و هیجان زده می‌شوید به پارک ملی کومودو در اندونزی بروید.

کفش منقاری

دانشمندان هنوز نمی‌دانند این پرنده را با توجه به تفاوت‌های چشمگیری که با انواع خود دارد در کدام دسته جای دهند. اما آنچه مهم است این است که کفش منقاری‌ها بسیار بسیار قدیمی هستند، اما گونه‌های جدید آن‌ها در اوگاندا دیده شده اند.

شتر باختری

شتر‌ها را می‌توانیم در اکثر بیابان‌های آسیا ببینیم، اما آیا می‌دانستید گونه‌های جدید این حیوان بازمانده نسل شتر باختری در کویر گبی مغولستان است.

شتر باختری چیزی بین چیباکا و لاما است که دمای بالای ۱۰۰ درجه را تحمل می‌کند و می‌تواند دوره‌های طولانی بدون غذا و آب زندگی کند.

به گفته مرکز IUCN کمتر از ۱۰۰۰ نفر از آن‌ها باقی مانده اند. مغولستان هر ساله جشنواره‌ای در اوایل ماه مارس برگزار می‌کند که شما اگر مایل باشید می‌توانید در این جشن آن‌ها را ببینید.

اکیدنا

یکی از شگفت انگیزترین حیوانات حیات وحش اکیدنا است. این موجود چیزی بین گورکن و جوجه تیغی و مورچه خوار است. پستانداری است که تخم می‌گذارد. پیدا کردن این جانور به دلیل جثه کوچکی که دارد در طبیعت سخت دیده می‌شود. اکیدنا حدود ۱۷ میلیون سال قبل در سواحل شرقی استرالیا می‌زیسته، اما اگر شما دوست دارید این جانور را از نزدیک ببینید می‌توانید سری به باغ وحش نیوزلند، تاسمانی و استرالیا بزنید.

Musk oxen

گونه‌ای از گاو‌های وحشی است که همیشه در حال جنگ با هم نوع خود برای حفظ قلمرواش است.

قدمت این حیوانات به ۱۸۷۰۰۰ سال قبل برمی گردد. در سال ۱۸۰۰ میلادی تقریبا نسلشان در حال انقراض کامل بود، اما در سال ۱۹۳۰ موفق شدند نسل خود را نجات دهند. زیست گاه این چهارپای وحشی در آلاسکا است و همچنان هم دیده می‌شوند به خصوص اواخر فصل پاییز.

ویکونا

وقتی صحبت از پشم لوکلس و لاچکری می‌شود پای ویکونا به صحنه باز می‌شود. این حیوان گونه مدرن شده آلپاکای ماقبل تاریخ هستند و از هر نظر شبیه هم هستند.

ویکونا امروزه در مناطق حفاظت شده زندگی می‌کنند و خوشبختانه امروزه صد‌ها هزار ویکونا را می‌توان در سرتاسر پرو خصوصا در جنوب غرب این کشور ببینید. پارک ملی شمال لیما محل زندگی این حیوانات است.

ناتیلوس

این ماهی زیبا معمولا در دریای استرالیا و اندونزی زندگی می‌کند. البته در کالیفرنیا هم این ماهی‌ها دیده می‌شوند. فسیل این ماهی که متعلق به ۵۰۰ میلیون سال پیش است کشف شد، اما گونه مدرن آن هم از هرلحاظ شبیه اجداد خود هستند. آن‌ها از نظر تولید مثل دچار مشکلاتی شده اند و آکواریوم خلیج مونتری در تلاش است تا بتواند این مشکل را حل و بقای این ماهی‌ها کمک کند.

بابیوسا

گونه‌ای از گراز‌های وحشی هستند، اما درصد این وحشی گری به نسبت در بابیوسا بیشتر است به طوری که اگر با هم نوع خود بجنگد می‌تواند با شاخ‌هایش پیشانی‌اش را سوراخ کند. اجداد این خوک‌ها ۳۵۰۰۰ سال پیش در غار‌های اندونزی زندگی می‌کردند. امروزه می‌توان آن‌ها را در تانکوو و نانتو اندونزی دید.

توآترا

ظاهر توآترا‌ها مثل مارمولک است، اما این خزنده باستانی به عنوان یک دایناسور حدود ۲۲۵ میلیون سال قبل در زمین زندگی می‌کرده است.توآترا علاوه بر دوچشم، یک چشم دیگر در مرکز سر خود دارد که پیدا کردنش کار سختی است، اما ممکن است در توآترا‌هایی با سن بیشتر، رشد کند و دیده شود. آن‌ها مثل خزندگان دیگر گوش ندارند و سیستم شنوایی آن‌ها مانند ماهی هاست. امروزه توآترا را می‌توان در اندونزی دید البته به سختی، چون شکارچیان به طرز بی رویه‌ای آن‌ها را شکار می‌کنند.

سلماندر غول پیکر چینی

پارک ژوراسیک شاید تنها یک فیلم و داستان باشد، اما در دنیای امروزه می‌توان نمونه‌هایی از آن را دید. سلماندر چینی متعلق به ۱۷۰ میلیون سال قبل است. آن‌ها بزرگترین دوزیست جهانند و وزنی بیش از ۱۱۰ پوند و ۶ پا دارند.

نسل آن‌ها در چین به دلیل استفاده در طب سنتی و در برخی مواقع تأمین غذا در حال انقراض است. اگر مایل به دیدن این حیوان باشید می‌توانید در باغ وحش پراگ آن هارا ببینید.

کوسه نهنگ

به دلیل شباهت ظاهری و یا بزرگی جثه به این حیوان " کوسه نهنگ" می‌گویند، اما یادتان باشد این آبزی غول پیکر به هیچ عنوان نهنگ نیست. در واقع این جاندار بزرگترین کوسه در جهان است.

زیستگاه اصلی آن‌ها در اطراف استا و پیدا کردنشان بسیار ساده است. اما بهترین گزینه برای دیدن آن‌ها از نزدیک آکواریوم آتلانتا در گرجستان است. قدمت زندگی ان در کره زمین به ۲۸ میلیون سال قبل بر می‌گردد.

اکاپی

کمیاب‌ترین فسیل در جهان متعلق به اکاپی است و دانشمندان فقط می‌دانند که این چهارپا قدیمی‌ترین پستاندار روی کره زمین است. این حیوان چیزی میان گوزن و گورخر و زرافه است. اکاپی بومی کشور کنگو است و دانشمندان تا سال ۱۹۰۰ از وجود آن‌ها بی خبر بودند.

درازگودال ماریانا، سفر جیمز کامرون، پیدایش آن، موجودات ساکن در آن

سلام دوستان عزیز.

اولین یادداشت وبلاگ O.F.W رو به تمام شما دوستان خواننده ی عزیز تقدیم می کنم.

پیش از سفر جیمز کامرون به عمق 11 کیلومتری اقیانوس، زمین‌شناسان می‌دانستند گودال ماریانا نتیجه فرورانش و وجود گسل‌های اقیانوسی است و می‌تواند باعث ایجاد زلزله‌های 8.5 ریشتری و سونامی در اقیانوس آرام شود.

ماه گذشته جیمز کامرون با سفر به ژرف‌ترین نقطه گودال ماریانا تیتر اول بسیاری از رسانه‌ها را به خود اختصاص داد. او یکی از سه انسانی است که تاکنون به این اعماق پا گذاشته‌اند و تنها فردیست که به اندازه کافی فرصت برای تماشای محیط اطراف خود داشته است. شاید او و تیم همکارانش روزی بتوانند رازهای حیات در این منطقه را فاش کنند اما پیش از آنها زمین‌شناسان حرف‌های شنیدنی بسیاری در مورد این گودال دارند.
به گزارش نشنال جئوگرافیک، جیمز کامرون کارگردان شناخته شده هالیوود که در حال حاضر یکی از کاوشگران جامعه نشنال جئوگرافیک است، موفق شد به کمک زیردریایی تک‌سرنشین دیپ‌سی چلنجر تا عمق 11 کیلومتری شکاف ماریانا پایین برود و به سطح آب برگردد.
کامرون و اعضای تیمش امیدوارند بتوانند حیات دریایی ساکن اعماق این شکاف را بهتر بشناسند اما پیش از آنها زمین‌شناسان عامل شکل‌گیری گودال ماریانا و اینکه چرا به عمیق‌ترین نقطه جهان تبدیل شده را کشف کرده‌اند.
گدازه‌های ماقبل تاریخ این شکاف را شکل داده است شکاف ماریانا بیش از اینکه یک شکاف باریک ناشی از فاصله گرفتن صفحات تکتونیک از یکدیگر باشد، محصول فرورانش است. به عبارت دیگر حرکت صفحه اقیانوس آرام به زیر صفحه فیلیپین باعث شده این گودال ژرف شکل بگیرد. نیروهای تکتونیک صفحه اقیانوس آرام را با فشار بسیار زیاد و زاویه‌ای تقریبا عمودی به زیر زمین هدایت کرده‌اند اما در بستر اقیانوس این شیب به مراتب کمتر است.

رابرت اشترن، متخصص ژئوفیزیک دانشگاه تگزاس در دالاس می‌گوید: «این صفحه یک توده عظیم سنگی به ضخامت حداقل 97 کیلومتر است و به این دلیل با شیب اندکی به درون زمین خم خواهد شد».
از سوی دیگر اقیانوس آرام غربی از یکی از قدیمی‌ترین بسترهای اقیانوسی تشکیل شده که حدود 180میلیون سال قدمت دارد. همین عامل باعث شده یکی از ژرف‌ترین نقاط جهان در این اقیانوس قرار داشته باشد. بستر اقیانوس‌ها از گدازه‌هایی تشکیل شده که از اعماق آن به بیرون نفوذ کرده‌اند. این گدازه‌ها در ابتدا مذاب و شناور هستند و در طول زمان سرد و سخت خواهند شد. در نتیجه متراکم‌تر می‌شوند، فضای کمتری را اشغال خواهند کرد و گودال عمیق‌تر می‌شود.
این شکاف می‌تواند باعث ایجاد زلزله‌های قدرتمند شودعلاوه بر فرورانش دو عامل دیگر نیز باعث شده‌اند گودال ماریانا که 2550 کیلومتر طول دارد به یکی از عمیق‌ترین نقاط جهان تبدیل شود. یکی از آنها دور بودن از جریان رودخانه‌ها و رسوباتی است که با خود حمل می‌کنند. نکته دیگر وجود گسل‌هایی است که این شکاف را قطع کرده‌اند و باعث می‌شوند فرورانش با شیب بیشتری نسبت به دیگر مناطق جهان ادامه داشته باشد.
امیل اوکل، متخصص ژئوفیزیک دانشگاه نورث‌وسترن می‌گوید: «به دلیل این موقعیت بسیاری از محققان فکر می‌کنند این منطقه فرورانش نمی‌تواند به شکل خطرناکی زلزله‌خیز باشد و باعث وقوع زلزله‌های بزرگ شود. آنها می‌گویند صفحه سنگی و متراکم اقیانوس اطلس نمی‌تواند به سادگی رو به بالا حرکت کند و با اصطکاک با صفحه فیلیپین این زمین‌لرزه‌ها را ایجاد کند. اما زلزله سال 2004/1383 سوماترا و 2011/1390 ژاپن این فرضیه‌ها را از بین برده و می‌توانیم انتظار داشته باشیم این گودال عامل ایجاد زلزله‌هایی با قدرت 8.5 ریشتر باشد. می‌دانیم که در سال‌های 1826/1205 و 1872/1251 در این منطقه سونامی رخ داده است».
زمین‌شناسان می‌گویند علیرغم اینکه سفر کامرون رکوردهای پیشین را شکسته، فهم اینکه دقیقا چه اتفاقی دارد در این منطقه فرورانش رخ می‌دهد غیرممکن است. او به عمق 11 کیلومتری گودال سفر کرده و این در حالی است که اتفاقات دارند در عمق 700 کیلومتری زیر زمین رخ می‌دهند.
اشترن با اشاره به فیلم تایتانیک می‌گوید: «این سفر بیشتر شبیه به دیدن یک کوه یخ از نزدیک است که کامرون حتی نتوانسته قله آن را کامل ببیند. حقیقت این است که در تجربه جهان پیرامون با محدودیت‌های بسیاری روبرو هستیم، با این حال سفر کامرون به این عمق یک موفقیت علمی باارزش است و می‌توان آنرا به قدم گذاشتن انسان روی کره ماه تشبیه کرد».

گزارشات بالا تماما به زمانی تعلق دارند که یک ماه بیشتر از رفتن جیمز کمرن  نگذشته بود، حالا نیم نگاهی به موجوداتی که حالا کشف شده اند می اندازیم.

در اعماق بالا دیگر نور خورشید قادر به راهیابی در سطوح آب نیست، از سوی دیگر فشار در این نقطه گاهی هزار برابر بیشتر از فشار موجود در سطح آب است. به علاوه به دلیل کمبود نور، دمای آب بسیار اندک و تنها کمی گرم‌تر از نقطه انجماد است. چنین شرایطی باعث شده تا هر موجود زنده‌ای قابل به تحمل این شرایط نبوده و دست کم تغییراتی در ساختار بدنی خود بدهد. تغییرات صورت گرفته برای وفق یافتن با این محیط عجیب، از قضا اغلب بیشتر ترسناک هستند تا دلفریب و تماشایی.

در کنار حضور فتوفور (اندام‌هایی که نور را منتشر کرده و انعکاس می‌دهند)، برخورداری از نقاط رنگی شب تاب برای جلب توجه طعمه و البته تغییرات بدنی برای مقابله با فشار و تاریکی حاکم بر محیط زیست، خالق شماری از ترسناک‌ترین مخلوقات این سیاره بوده است. مخلوقاتی که گهگاه در تور صیادان به دام افتاده و اسباب تعجب محققان و ماجراجویان را فراهم می‌آورند. دانشمندان و حتی سازندگان فیلم و آثار ژانر ترسناک اغلب مطالعات انجام شده پیرامون این گونه‌های جدید و حتی جستجوی گونه‌های ناشناخته دیگر را با اشتیاق دنبال می‌کنند.

 اما ساکنان واقعی این گودال رمزآلود چه موجوداتی هستند و چه ویژگی‌هایی آن‌ها را از سایر آبزیان متمایز کرده است؟ این پرسش شاید برای آن دسته که دوست دارند اندکی بیشتر با حال و هوای این گودال و ساکنان شگفت‌انگیز آن آشنا شوند، سرگرم‌کننده و جالب توجه باشد. در ادامه همراه ما باشید تا شما را با منتخبی از عجایب دراز گودال ماریانا آشنا کنیم.

Fanfin Seadevil

یکی از اعضای مخوف خانواده «Anglerfish» که ظاهر خاص و منحصربفرد دارد. شیطان دریایی که از زائده‌ی شب‌تاب خود برای جلب توجه شکار استفاده کرده و در عین حال خود را از تیررس دیگر شکارچیان نیز محفوظ نگه می‌دارد. از سوی دیگر این ماهی مخوف کاملا سیاه رنگ است و این دیگر ویژگی مثبتی است که سکونت در اعماق تاریک اقیانوس را بی‌خطرتر می‌کند.

اشکال میخ مانند و مودار روی سطح بدن‌ها در واقع سنسورهایی هستند که به حفظ تعادل ماهی و نیز کنترل و بررسی آب‌های اطراف برای تشخیص حضور شکار کمک می‌کنند. این نوع ماهی شاید یکی از مخلوقات ترسناکی باشد که تاکنون به چشم خود مشاهده کردید، اما دست کم اندازه کوچک آن‌ها شاید از نگرانی شما بکاهد.

جنس ماده این ماهی حدود ۱۲ تا ۱۶ سانتی‌متر است، این در حالی است که جنس نر به مراتب کوچک‌تر بوده و حتی ممکن است تنها یک سانتی‌متر اندازه داشته باشد. از سوی دیگر جنس نر زندگی انگلی دارد، یعنی از همان ابتدا به بدن جنس ماده چسبیده و از باقی مانده غذای او تغذیه می‌کند. در نهایت هنگام تولید مثل این دو جریان خون خود را به اشتراک می‌گذارند. 

Zombie Worm

نام زامبی ناخودآگاه شما را به یاد فیلم‌های آخرالزمانی و هجوم زامبی‌ها برای نابودی نسل بشر می‌اندازد. اما داستان این زامبی ساکن اعماق اقیانوس تا اندازه‌ای متفاوت است.

کرم‌های زامبی همچنین به نام «osedax» هم شناخته شده و از اندازه‌ای بین ۲ تا ۷ سانتی‌متر برخوردار هستند. این مخلوقات ترسناک مسلما در شمار زامبی‌های مرسومی که شما می‌شناسید قرار ندارند، چرا که به جای مغز، از استخوان وال و دیگر ماهیان ساکن اعماق اقیانوس تغذیه می‌کنند! البته حتی روش تغذیه آن‌ها هم متفاوت است. کرم‌های زامبی فاقد چیزی به نام دهان واقعی هستند، به همین خاطر با ترشح اسید و به کمک نوعی باکتری استخوان را حل کرده و سپس پروتئین و چربی حاصل را هضم می‌کنند.

دیگر نکته‌ی جالب در مورد این کرم‌ها این است که در واقع این جنس ماده است که به استخوان خواری می‌پردازد و جنس نر درون بدن جنس ماده زندگی می‌کند. این مسئله باعث می‌شود که زامبی‌ها در فرم انسانی به مراتب عادی‌تر به نظر برسند، اینطور نیست؟

تبرماهی دریایی (Deep Sea Hatchetfish)

تبر ماهی نام خود را مدیون شکل خاص بدنش است که به‌طرز جالبی بازیک و تیغه مانند به نظر می‌رسد. آن‌ها دارای چشمانی بزرگ و حساس به نور هستند که دارای قابلیت حرکت به سمت بالا بوده و از این رو به ماهی اجازه می‌دهد تا نزدیک شدن شکار از سمت بالا را نیز متوجه شود. این ماهی دارای گونه‌های متعدد و اندازه آن نیز از ۲ تا ۱۲ سانتی‌متر متغیر است. تبرماهی ساکن آب‌های عمیق است و نباید آن را با تبرماهی معمولی ساکن آب‌های شیرین که حتی در آکواریوم خانگی هم نگهداری می‌شود، اشتباه گرفت.

این ماهی جالب توجه همچین دارای فتوفورهایی درخشانی در دو سمت بدنش است، همچنین دارای زنگوله‌های شب‌تابی است که نقشی مؤثر در استتار ماهی دارند. بدین شکل که آن‌ها نور محیطی را که از سمت بالا می‌تابد، منعکس کرده و بدین شکل ماهی را از نظر مخفی می‌کنند. این نامرئی شدن چه برای شکار کردن و چه پنهان شدن از دیگر شکارچیان ساکن اعماق اقیانوس راه‌کار مفیدی است که به بقای تبرماهی کمک شایانی می‌کند.

Dumbo Octopus

اختاپوس دامبو شبیه شخصیت‌های هست که گویی از فیلم‌های دیزنی پا به عرصه وجود گذاشته‌اند. در حقیقت این مخلوق بامزه اسم خود را از یکی از شخصیت‌های محبوبی این کمپانی انیمیشن‌سازی یعنی بچه فیلم کوچولویی به نام «دامبو» گرفته و همچون او دارای گوش‌های پهن و بزرگی است. در این اختاپوس‌ گوش‌های پهن در واقع همان باله‌ها هستند، اما کارکردشان درست شبیه به گوش‌های دامبو بوده و از آن‌ها برای حرکت کردن یا شاید همان پرواز کردن استفاده می‌شود. اختاپوس دامبو دارای یک بدن نیمه شفاف و خپل مانند است. 

دامبو اگرچه نام یک گونه اختاپوس است، اما در عین حال معرف خانواده‌ای است که ۱۳ گونه مختلف را دربر می‌گیرد. تمامی این گونه‌ها در اعماق سه تا چهار هزار متری از سطح اقیانوس زندگی کرده و گاهی حتی در عمق ۷ هزار متری نیز مشاهده شده‌اند. آن‌ها را باید کمیاب‌ترین نوع اختاپوس دانست که از اندازه‌ای متغیر برخوردارند، به‌طوری که برخی موارد تا اندازه ۱٫۸ متر نیز رشد کرده‌اند. اما در بیشتر مواقع اندازه آن‌ها بیست الی سی سانتی‌متر است. آن‌ها معمولا در آب‌های استرالیا، نیوزیلند، فیلیپین و پاپوآ گینه نو مشاهده شده‌اند.

دندان نیشی (Fangtooth Fish)

یک ماهی عجیب که گویی همین لحظه مستقیما از درون فیلم‌های ترسناک بیرون آمده است. با یک نگاه کلی می‌توان علت نامگذاری این ماهی را درک کرد. فقط کافی است نگاهی به دندان‌های تیز و ترسناک آن‌ها و نسبت‌شان با اندازه بدن ماهی داشته باشید. در واقع دندان این ماهی بلندترین در اقیانوس است، چرا که دندان‌های نیش مانند آن‌ها به اندازه‌ای دراز است که به راحتی داخل دهان جا نمی‌شود. به همین خاطر سقف دهان این نوع ماهی دارای پاکت‌های ویژه‌ای است که هنگام بسته شدن آرواره، دندان‌ها را در خود جای می‌دهد.

در مقابل دندان نیشی به سبب محل زندگی خود از دید چندان مناسبی برخوردار نبوده و به همین خاطر به نظر می‌رسد برای شکار به دیگر حس‌های خود وابسته است. به‌عنوان مثال او کوچک‌ترین لرزش یا حرکت آب را به خوبی تشخیص داده و اینگونه طعمه‌اش را تعقیب می‌کند.

رد نهایت ماهی دندان نیش که با نام علمی «آنوپلوگاستر کورنوتا» (Anoplogaster Cornuta) نیز شناخته می‌شود، گویی از تیره‌ترین کابوس‌های شبانه‌مان برخاسته است. این جانور در اعماق اقیانوس چیزی نزدیک به ۴۸۰۰ متر زیر سطح زندگی کرده و به خاطر ظاهر ناخوشایندش «غول ماهی» هم خوانده می‌شود. رنگ آن از قهوه‌ای تیره تا مشکی متغیر بوده و تا ۱۵ سانتی‌متر رشد می‌کند. در مقایسه با جثه کوچکش سر بزرگی دارد و دهانی که با تعدادی دندان نیش مانند تیز احاطه شده است. 

شانه دار ژله‌ای (Comb Jelly)

این ماهی ژله‌ای شانه‌دار به دلیل مدل خاص شنا کردن خود به شهرت رسیده است. این ژله ماهی در واقع به کمک مژک‌ها (سیلیا) حرکت می‌کنند. در حقیقت آن‌ها بزرگترین جانوری هستند که از مژک برای حرکت کردن استفاده می‌کنند.

بدن شفاف آن‌ها با ردیف‌هایی شانه مانند، درخشان و شب تاب پوشیده شده که حین شنا کردن نور محیط را بازتاب داده و حالتی رنگین کمان گونه به آن‌ها می‌بخشند.

بدن آن‌ها فاقد استخوان یا پوسته صدف مانند بوده و بیش از ۹۵% آن از آب ساخته شده است. این ماهی ژله‌ای خاص دارای دو شاخک است که از آن‌ها برای کشیدن غذا به داخل دهان استفاده می‌کند. آن‌ها همچنین همنوع خوار هستند! عادتی عجیب که گاهی باعث می‌شود آن‌ها حتی ماهیانی بزرگ‌تر از خود را نیز شکار کنند. 

هشت پای تلسکوپی (Telescope Octopus)

این مخلوق ترسناک هم از موهبت بدنی شفاف بهره برده و هم به‌طرز جالب توجهی بی‌رنگ و رو است. به کمک این ویژگی‌ها این هشت پا می‌تواند به سادگی و همچون یک روح در میان تیرگی اعماق اقیانوس‌ها از چشم‌ها پنهان شود. 

این گونه عجیب هشت پا در عمق ۱۵۰ تا ۲ هزار متری از سطح دریا زندگی کرده و اغلب در نواحی استوایی و نیمه استوایی همچون اقیانوس آرام و اقیانوس هند مشاهده شده است. طول آن‌ها ممکن است به بیست سانتی‌متر برسد و علت نامگذاری آن‌ها هم به وضع چشم‌های‌شان اشاره دارد.

چشم این هشت پا حالتی لوله مانند داشته و قادر به چرخش به اطراف است (تنها هشت پا با چشمان لوله‌ای در جهان). آن‌ها برای شکار به سادگی در تاریکی محیط اطراف نهان شده و از چشمان خود به جای شاخک استفاده می‌کنند.

اژدها ماهی اعماق دریا (Deep Sea Dragonfish)

اژدها ماهی یکی از ابرماهی‌های ترسناک اعماق اقیانوس‌ها است. مخلوقی عجیب با دندان‌هایی بی‌نهایت بزرگ و البته ویژگی برخورداری از فتوفورها که با درخشش خود چه در امر شکار و چه در فرآیند تولید مثل و جلب توجه جنس ماده کمکی شایان به آن‌ها می‌کنند. 

این ماهی عجیب و غریب مجهز به یک زائده‌ی بلند روی چانه است که در انتها به یک فتوفور درخشان ختم شده و همچون قلاب ماهیگیری طعمه‌ها را به دام انداخته و خوراک ماهی را فراهم می‌کنند. اگرچه این ماهی ظاهری بسیار ترسناک دارد، اما به خاطر اندازه بسیار کوچکش شاید آنقدرها هم شما را وحشت‌زده نکند. در واقع  طول بدن آن‌ها تنها ۱۶ سانتی‌متر است.