بزرگ ترین دایناسور های کشف شده ی تاریخ

۱۰ مورد از بزرگ‌ترین دایناسورهای تاریخ

شناسایی بزرگ‌ترین دایناسورهایی که تا به حال زندگی کرده‌اند کار چندان ساده‌ای نیست. هرچند ممکن است فکر کنید این جانوران غول پیکر فسیل‌های غول پیکری به جای گذاشته‌اند، اما کشف یک اسکلت کامل از آنها بسیار کمیاب است. برای مثال براساس قطعات باقیمانده از فسیل دایناسور آمفیکولیاس فراگیلیموس (Amphicoelias fragillimus) تصور میشد که این دایناسور با طول ۴۰ تا ۶۰ متر و وزن ۱۳۵ تن بزرگترین دایناسور تاریخ بوده است ولی شواهد کافی بر این ادعا وجود ندارد. متاسفانه  شواهد وجود این دایناسور غول پیکر پس از مطالعه در دهه ۱۸۷۰ از بین رفته است، بنابراین تحقیق دوباره بر روی آن غیرممکن است. تنها شواهد برای بررسی این دایناسور صرفا نقاشی‌ها و یادداشت‌های صحرایی هستند. در ادامه به شرح ۱۰ مورد از بزرگترین دایناسورهای تاریخ می‌پردازیم.[۱]

۱- آرژانتینوسوروس؛ ۱۰۰ تا ۹۰ میلیون سال پیش  

اگرچه دیرینه شناسان ادعا می‌کنند که دایناسورهای بزرگتری را شناسایی کرده‌اند، اما براساس شواهد و مدارک قانع کننده  آرژانتینوسوروس (Argentinosaurus) بزرگترین دایناسور تاریخ است. این جانور عظیم الجثه گیاه‌خوار با ۴۰ متر طول، ۳۶ متر قد و وزن ۱۱۰ تن بزرگترین ساروپودی (sauropod) است که در دوره کرتاسه میانی، حدود ۱۰۰ تا ۹۰ میلیون سال پیش می‌زیست. براساس فسیل‌های به جای مانده از آرانتینوسوروس فقط یکی از مهره‌های این دایناسور بیش از ۱.۲ متر ضخامت دارد.

۲- اسپینوسوروس؛ ۱۱۲ تا ۹۳.۵ میلیون سال پیش

اسپینوسوروس (Spinosaurus) با داشتن ۷ متر قد، ۱۶ متر طول و نزدیک به ۷.۵ تن وزن احتمالاً بزرگترین دایناسور گوشتخواری است که تاکنون بر روی زمین زیسته است. اسپینوسوروس در دوره کرتاسه، در حدود ۱۱۲ تا ۹۳.۵ میلیون سال پیش و در مراکش امروزی می‌زیست.

علیرغم داشتن جثه‌ای عظیم، شواهد اخیر نشان می‌دهد که اسپینوسوروس بیشتر از وقت خود را در آب و صرف شکار ماهی‌ها می‌کرد. با این وجود اسپینوسوروس سریع، نیرومند و دارای چنگال‌های خطرناکی بود و به راحتی می‌توانست از قلمرو خود در برابر سایر شکارچیان محافظت کند. در تازه‌ترین تحقیقات که بر مبنای کشف یک ساختار منحصربه‌فرد پارو مانند در فسیل دم اسپینوسوروس است، نشان می‌دهد که این جاندار اولین دایناسور شناگر تاریخ می‌باشد.

۳- تیرانوسوروس رکس؛ ۶۸ تا ۶۶ میلیون سال پیش

تیرانوسوروس رکس (Tyrannosaurus rex) یکی از بزرگترین دایناسورهای گوشتخواری بود که تاکنون در زمین زندگی کرده است. شواهد فسیلی نشان می‌دهند که تیرانوسوروس در حدود ۱۲ متر طول، ۵ تا ۶ متر قد و نزدیک به ۸ تن وزن داشته است. این دایناسور در اواخر دوره کرتاسه و در حدود ۶۸ تا ۶۶ میلیون سال پیش در دره‌های رودخانه‌ای آمریکای شمالی زندگی می‌کرد.

تیرانوسوروس ۶۵ میلیون سال پیش به همراه سایر دایناسورها در انقراض دسته جمعی کرتاسه-ترشیری منقرض شد. دانشمندان معتقدند که تی رکس قویترین آرواره را در بین تمام موجودات خشکی‌زی داشته به گونه‌ای که با هر بار گاز گرفتن می‌توانست ۲۳۰ کیلوگرم گوشت را بخورد، فقط مگالدون آرواره قوی‌تری از تی رکس داشته است.

۴- جایگانوتوسوروس؛ ۹۹ تا ۹۷ میلیون سال پیش 

جایگانوتوسوروس (Giganotosaurus) در زبان یونانی به معنای مارمولک عظیم‌الجثه جنوبی است که ۳۰ میلیون سال قبل از تیرانوسوروس رکس در دوره کرتاسه، حدود ۹۹ تا ۹۷ میلیون سال پیش در آرژانتین امروزی می‌زیست. بر اساس جمجمه ۱٫۶ متری که از این دایناسور خطرناک کشف شده دیرینه شناسان تخمین می‌زندد که این دایناسور ۷ متر قد، ۱۳ متر طول و ۸ تن وزن داشته است. جایگانوتوسوروس عمدتا‌‌ً دایناسورهای بزرگ گیاهخوار را می‌خورد، زیرا به دلیل داشتن جثه غول پیکر هیچ شکارچی طبیعی دیگری نمی‌توانست این جانور را شکار کند.

۵- ماپوسوروس؛ ۹۳٫۵ تا ۹۷ میلیون سال پیش

ماپوسوروس (Mapusaurus) از وابستگان نزدیک و شبیه به جایگانوتوسوروس بود که دایناسورهایی مانند آرژانتینوسوروس را شکار می‌کرد. ماپوسوروس‌ها در کرتاسه پایانی، حدود ۹۳٫۵ تا ۹۷ میلیون سال پیش در آرژانتین و شیلی امروزی می‌زیستند. این دایناسور گوشتخوار ۳ متر قد، ۱۲ متر طول و نزدیک به ۸ متر وزن داشت. دندانهای تیغه‌ای باریک آن ابزاری ایده‌آل برای گاز گرفتن و بریدن گوشت طعمه بود، براساس فسیل‌های به دست آمده از این جانوران دیرینه شناسان اعتقاد دارند که آنها به صورت گروهی به شکار می‌پرداختند.

۶- یوتارپتور؛ ۱۲۹ تا ۱۲۲ میلیون سال پیش

یوتارپتور (Utahraptor) یکی از خطرناک‌ترین دایناسورهای گوشتخوار دوره کرتاسه بود که ۱۲۹ تا ۱۲۲ میلیون سال پیش می‌زیست. این دایناسور خطرناک با ۳ متر قد، ۵ تا ۷ متر طول و وزن نزدیک به ۵۰۰ کیلوگرم می‌توانست جانوران بزرگ‌تر از خود را شکار کند. به گفته دیرینه شناسان، یوتارپتور از نظر اکولوژیکی نقش مهمی به عنوان یک گوشتخوار در منطقه آرکس (Arks) امروزی (ایالت یوتا در غرب آمریکا) در اوایل کرتاسه داشت و احتمالاً می‌توانست به طعمه‌های بزرگتر از خودش حمله کند.

بیشتر بخوانید: ۱۰ بیماری که بر دایناسورها تاثیر گذار بود

۷- تیتانوسراتوپس؛ ۷۵ میلیون سال پیش

تیتانوسراتوپس (Titanoceratops) یکی از دایناسورهای شاخدار غول پیکری است که در کرتاسه پایانی، حدود ۷۵ میلیون سال پیش می‌زیست. جمجمه بازسازی شده این دایناسور ۲٫۶ متر طول دارد، این امر باعث شده تا تیتانوسراتوپس بزرگ‌ترین جمجمه را در میان تمام مهره‌داران زمین داشته باشد. این دایناسور گیاهخوار نزدیک به ۷ تن وزن و ۷ متر طول داشته است، اما چرا تیتانوسراتوپس چنین سر بزرگ و زینتی داشت؟ دیرینه شناسان می‌گویند علت این ساختار جمجمه برای انتخاب جفت بوده است، زیرا نرهای دارای شاخ‌های بزرگ و برجسته برای جنس ماده جذاب‌تر بودند.

بیشتر بخوانید: ۱۰ جاندار مخوف ماقبل تاریخ که قبل از دایناسورها در زمین زندگی می‌کردند

۸- مگنوپولیا؛ ۷۳ میلیون سال پیش

به عنوان یک قاعده کلی، بزرگترین دایناسورهای عصر مزوزوئیک گروه دایناسورهای تیتانوسور بودند که در این مطلب آرژانتینوسوروس به نمایندگی از آنها بررسی شد. اما در گذشته دایناسورهایی وجود داشتند که پوزه‌ای شبیه به اردک داشته اما به اندازه های تیتانوسورها رشد می‌کردند، بزرگ‌ترین و مهمترین این دایناسورها مگنوپولیا (Magnapaulia) بود.

مگنوپولیا به دلیل بزرگی و ویژگی‌های شاخص دم و همچنین پوزه اردکی خود قابل توجه است. این دایناسور گیاهخوار در کرتاسه پایانی و در حدود ۷۳ میلیون سال پیش می‌زیست، مگنوپولیا ۱۴ تا ۱۶ متر طول و در حدود ۲۳ تن وزن داشت. علی رغم وزن زیاد، این دایناسور به خاطر ویژگی‌ها ظاهری احتمالاً سرعت زیادی داشت به گونه‌ای که هنگام تعقیب توسط شکارچیان می‌توانست روی دو پای عقبی خود بدود.

۹- جایگانتورپتور؛ ۹۶ میلیون سال پیش

جایگانتورپتور (Gigantoraptor) یک دایناسور پردار عظیم الجثه‌ بود که در کرتاسه پایانی، حدود ۹۶ میلیون سال پیش می‌زیست. تخمین زده شده که این دایناسور ۸ متر طول، ۵ متر قد و ۹۰۰ تا ۳۶۰۰ کیلوگرم وزن داشته است. کشف فک پایینی جایگانتورپتور نشان می‌دهد که جمجمه این موجود بیش از نیم متر طول داشته است ولی فاقد دندان بود، که در این صورت احتمالاً پمنقار شاخی داشته است. دانشمندان اعتقاد دارند که این دایناسور گیاهخوار بود و توانایی پرواز نداشت.

۱۰- دینوکایروس؛ ۱۰۰ تا ۶۶ میلیون سال پیش

مدت زیادی طول کشید تا دیرینه شناسان توانستند دینوکایروس (Deinocheirus) را از روی پنجه مخوف آن شناسایی کنند. چند فسیل از اندام‌های این دایناسور پردار اولین بار در سال ۱۹۷۲ در مغولستان کشف شد ولی شناسایی دینوکایروس در سال ۲۰۱۴ انجام شد. این دایناسور یک اورنیتومایموسور غیرعادی بود که ۱۱ متر طول و بیش از ۶ تن وزن داشت و در دوره کرتاسه، حدود ۱۰۰ تا ۶۶ میلیون سال پیش می‌زیست.

طول جمجمه دینوکایروس در حدود ۱ متر بود، اگرچه این حیوان بزرگ بود اما استخوان‌های توخالی زیادی داشت که باعث کاهش وزن آن شده بود ولی توانایی پرواز نداشت. شکل جمجمه این دایناسور نشان می‌دهد که رژیم غذایی خاصی داشته است، منقار آن شبیه اردک بود به همین علت تصور می‌شود که از گیاهان محیط‌های آبی تغذیه می‌کرده است.

10 جاندار تکامل نیافته که از میلیون ها سال پیش تا به حال زندگی می کنند

طبق تحقیقات جدیدی که دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا انجام داده‌اند، به نظر می‌رسد که حیات روی زمین از ۴٫۱ میلیارد سال پیش آغاز شده است، تقریباً از لحظه‌ای که سیاره شکل گرفت، ۳۰۰ میلیون سال زودتر از آنچه قبلاً تصور می‌شد. هنگامی که این اتفاق افتاد زندگی به آرامی کل سیاره را دربرگرفت. با گذشت زمان و در یک روند مداوم از تغییرات و جهش‌های تصادفی، حیات با آنچه امروز می‌بینیم به اوج خود رسید. البته این روند همچنان ادامه دارد، درست مثل تاریخ، زندگی نیز با گذشت زمان تغییر کرده و به جلو حرکت می‌کند.

با گذشت میلیون‌ها میلیون سال، حیات شکل و اندازه‌های بی‌شماری به خود گرفته به گونه‌ای که برخی از آنها بیگانه از سایرین به نظر می‌رسند. و هنگامی که در تاریخ به گذشته نگاه می‌کنیم عجیب‌تر نیز می‌شود. به همان روشی که ما بیشتر از پدربزرگ و مادربزرگ‌مان به والدین خود شباهت داریم، بنابراین جانورانی که میلیون‌ها سال پیش می‌زیستند از لحاظ تکاملی با جانوران امروزی تفاوت دارند.

با این وجود، موجوداتی وجود دارند که به نوعی موفق شده‌اند در برابر آزمون زمان مقاومت کرده و بدون صدمه دیدن به عصر مدرن برسند، حتی اگر به عنوان یک گونه زودتر از دایناسورها در زمین ظاهر شده باشند. در این نوشتار ۱۰ مورد حیوانات ماقبل تاریخ زنده که به آنها فسیل زنده نیز گفته‌ می‌شود در اینجا آورده شده است.

۱۰- سیانوباکتری: ۳٫۵ میلیارد سال

اگر در وهله اول بخواهیم از کسی یا چیزی برای وجود اکسیژن در زمین تشکر کنیم، آن چیز سیانوباکتری‌ها (Cyanobacteria) خواهند بود. این باکتری‌ها که گاهی با عنوان جلبک‌های سبز-آبی شناخته می‌شوند، به طور یک جانبه شیمی کره زمین را تغییر داده و امکان زندگی در آن را برای ما فراهم کردند. سیانوباکتری‌ها اولین‌بار برای کسب انرژی فتوسنتز کرده و شروع به آزادسازی اکسیژن به عنوان یک محصول زائد به اتمسفر زمین کردند. با گذشت زمان و با بیشتر شدن جمعیت این تولیدکنندگان کوچک در اقیانوس‌های جهان، یک رخداد فاجعه‌آمیز به نام رویداد بزرگ اکسیژنی (Great Oxygenation Event) در حدود ۲٫۱ میلیارد سال پیش اتفاق افتاد که باعث انقراض تقریبی کل حیات بی‌هوازی شد.

پس از این رویداد جلبک‌های سبز-آبی به گونه‌های غالب این سیاره تبدیل شده و حیاتشان ادامه یافت. اما هرچه اکسیژن بیشتری آزاد می‌شد، با متان ترکیب شده و دی‌اکسیدکربن تولید می‌کرد. از آنجایی که متان در مقایسه با دی‌اکسیدکربن گاز گلخانه‌ای بهتری است، این سیاره به طور ناگهانی سرد شده و در یک دوره یخبندان شدید جهانی فرو رفت که این امر تهدیدی برای وجود پرقدرت سیانوباکتری‌ها بود. اما برای جاندارانی که به تازگی توسعه یافته بودند، اتمسفر غنی از اکسیژن یک عامل نجات بود.

 کلروپلاست موجود در گیاهان امروزی که از آن برای فتوسنتز استفاده می‌شود، حاصل همزیستی سیانوباکتری‌ها با اجداد گیاهان در دوران پرکامبرین است. در هر صورت تنها یک گونه دیگر از آن زمان توانسته است شیمی اتمسفر این سیاره را تغییر داده و تعادل قبلی را برهم بزند و آن گونه، انسان است.

۹- اسفنج‌ها: ۷۶۰ میلیون سال

اگر به ۷۶۰ میلیون سال پیش بروید در دریاها انواع اسفنج‌ها (Sponges) وجود دارند. بیش از یک میلیارد سال طول کشید تا اسفنج‌ها از باکتری‌ها تکامل پیدا کنند، مرحله بعدی تکاملی که شواهد فسیلی آن به وفور یافت می‌شود.  با وجود اینکه امروزه بیش از ۵۰۰۰ گونه اسفنج وجود دارد که شبیه به گیاهان است، اما آنها در واقع جزئی از شاخه حیوانات هستند.

قدیمی‌ترین اسفنجی که تاکنون پیدا شده، اوتاویا انتیکا (Otavia antiqua) است که در نامیبیا کشف شده و قدمت آن ۷۶۰ میلیون سال است. فسیل‌های کشف شده به اندازه دانه ماسه هستند و صدها میلیون سال پیش بسیار فراوان بودند. اندازه کوچک آنها می‌تواند نشانگر این باشد که این اسفنج‌ها اولین جانوران چندسلولی بوده و اجداد تمام جانوران امروزی به حساب می‌آیند.

قبل از این کشف که در سال ۲۰۱۲ انجام شد، قدیمی‌ترین فسیل اسفنجی که کشف شده بود بین ۶۰۰ تا ۶۵۰ میلیون سال قدمت داشت. اوتاویا انتیکا نشان می‌دهد که جانداران ۱۵۰ میلیون سال قبل از آنچه که تصور می‌شد، ظاهر شده‌اند. این جدول زمانی با نظریه ساعت مولکولی (Molecular Clock) مطابقت دارد. به گفته متخصصان ژنتیک فرضیه ساعت مولکولی، شرایط بومی است که بر همه توالی‌های دی‌ان‌ای صرف نظر از نوع گونه‌ها حاکم بوده و باعث می‌شود آنها با سرعت نسبتاً ثابتی تکامل یابند. با نگاهی به عقب و پایین درخت تکاملی، این نظریه همزمان با ظهور اولین ارگانیسم‌های چندسلولی در ۷۵۰ میلیون سال پیش است.

۸- عروس دریایی: ۵۰۵ میلیون سال

تا ۵۵۰ میلیون سال پیش زندگی به نوعی روی خوش خود را به جانوران نشان می‌داد. در خشکی‌های زمین حیات وجود نداشت و اقیانوس‌ها برای ماهی‌های امروزی غیرقابل زندگی بود. یک میکروب چسبنده وجود داشت که در کف دریاها ساکن بود. بعضی از موجودات که عمدتاً ثابت بوده و به بالش‌های مسطح شباهت داشتند گاهی اوقات روی این فرش لجن چرخیده و از این میکروب‌ها تغذیه می‌کردند، اما بعدها اتفاقی افتاد.

در یک رویداد اکولوژیکی موسوم به انفجار کامبرین (Cambrian Explosion) که چند میلیون سال به طول انجامید، چهره زمین از نظر حیات تغییر کرد. این لحظه‌ای است که تنوع عظیمی از گونه‌ها پدیدار شدند، لحظه‌ای که اولین بار گوشتخواری ظاهر شد. احتمالاً به دلیل افزایش سطح اکسیژن جهانی یا احتمالاً به دلیل تکامل بینایی و یا ترکیبی از هر دو که باعث تحریک شد، زندگی جدیدی در اشکال و اندازه‌های مختلف پدیدار شده و رقابت بین جانداران مختلف آغاز شد. یک مسابقه تسلیحاتی که حتی تا امروز نیز متوقف نشده است.

تنوع و حرکت زندگی به گونه‌ای که هرگز دیده نشده بود، شروع شد. اما همانطور که می‌دانیم شواهد فسیلی طرفدار اشکال نرم و بدون استخوان نیستند. با این وجود در سال ۲۰۰۷ محققان فسیل‌ یکی از قدیمی‌ترین عروس دریایی (Jellyfish) را کشف کردند. دانشمندان در ایالت یوتا که در پرکامبرین کف دریا بود، ۴ نوع مختلف از فسیل عروس‌ دریایی را کشف کردند. این فسیل‌ها نشان دادند که عروس دریایی ۲۰۰ میلیون سال قبل از آنچه که پیشتر تصور می‌شد وجود داشته‌اند. 

۷- خرچنگ نعل اسبی: ۴۴۵ میلیون سال

خرچنگ نعل اسبی (Horseshoe Crab) یکی از نامزدهای آشکار این لیست است و به عنوان شاخص‌ترین فسیل زنده شناخته می‌شود. اما برخلاف نام آنها این موجودات دریایی واقعاً خرچنگ نیستند، نزدیکترین خویشاوندان آنها در واقع تنندگان (Arachnids) یعنی عنکبوت‌ها و عقرب‌ها هستند.

مانند همه گونه‌های دیگر این لیست، تکامل طبیعی این موجودات را نیز فراموش یا از قلم نیانداخته و آنها نیز دستخوش تغییراتی شده‌اند. اما تفاوت خرچنگ‌های نعل اسبی با سایر گونه‌های تکامل یافته این است که این جانداران نسبت به اجدادشان تغییرات کمی داشته‌اند. این امر با تغییرات نسبتاً ناچیزی در محیط امکان‌پذیر شد که آنها را میلیون‌ها سال به همان شکل حفظ کرده است. مثلاً خرچنگ‌های نعل اسبی ۴۴۵ میلیون سال پیش دارای اندامهای تحتانی بودند که به دو بخش تقسیم می‌شد، در حالی که نمونه‌های امروزی تنها یک بخش دارند.

به لطف تعداد زیاد و همچنین وجود طولانی، این جانوران تأثیر خوبی بر محیط زیست دریایی دارند به طوری که بقای بسیاری از گونه‌های دیگر به وجود آنها وابسته است. به عنوان یک قاعده کلی هر خرچنگ‌ نعل اسبی ماده به طور متوسط حدود ۹۰،۰۰۰ تخم می‌گذارد. با این حال تنها حدود ۱۰ مورد از آنها به بلوغ می‌رسند، در حالی که بقیه کل زنجیره غذایی دریایی را تأمین می‌کنند.

علاوه بر این، خون آنها آبی مایل به سبز است. دلیل این امر این است که خون آنها حاوی مس بوده و در تماس با هوا تغییر رنگ می‌دهد. برخلاف خون انسان، در خون آنها گلبول‌های سفید برای مقابله با عفونت وجود ندارد. با این حال، به عنوان یک اقدام متقابل خون آبی آنها با استفاده از برخی سلول‌ها عوامل بیماری‌زا را در سدهای فیزیکی به دام انداخته و از شیوع آنها جلوگیری می‌کند. با کمال تعجب خون خرچنگ نعل اسبی در جامعه پزشکی بسیار مورد توجه بوده و قیمت هر لیتر آن به ۱۵۰۰۰ دلار نیز می‌رسد.

۶- کوسه چین‌دار: ۴۵۰ میلیون سال

این موجود به همان اندازه که ترسناک است گریزان نیز است. یک هیولای واقعی از اعماق، کوسه‌های چین‌دار (The Frilled shark) در بخش میانی اقیانوس ساکن هستند ولی در مناطق ساحلی سراسر جهان نیز مشاهده شده‌اند. این کوسه نخستین بار در سال ۱۸۸۱ هنگامی که دو عدد از آنها در خلیج توکیو توسط ماهیگیران شکار شدند، از نظر علمی توصیف شد. کوسه‌ چین‌دار ممکن است همان مار دریایی اسطوره‌ای و مشهوری باشد که در گذشته توسط دریانوردان سراسر جهان مشاهده می‌شد.

این کوسه‌ها به طور کلی گونه‌ای باستانی هستند به ویژه در بین قدیمی‌ترین جانوران. این کوسه‌ها به طور متوسط تا ۱٫۴ متر رشد می‌کنند اما گاهی اوقات اندازه آنها به ۲ متر نیز می‌رسد، اولین بار در سال ۲۰۰۴ آنها در زیستگاه طبیعی خود مشاهده شدند.

یکی از ترسناک‌ترین خصوصیات این کوسه دهانش است. در حالی که سر آن تا حدودی شبیه به یک مار مومیایی شده است، در دهانش بیش از ۳۰۰ دندان برگشته به عقب و سوزنی مانند دارد. با وجود این که تاکنون هیچکس آنها را در حین شکار ندیده، دانشمندان حدس می‌زنند که شکارش را با سفیدی دندان خود فریب داده و مانند مار به آن حمله می‌کند. یک واقعیت جالب دیگر در مورد این هیولای دریایی این است که طولانی‌ترین دوره حاملگی شناخته شده را دارد، این کوسه زنده‌زا بوده و طول دوره حاملگی آن ۴۲ ماه است که دو برابر یک فیل آفریقایی می‌باشد. به عقیده دانشمندان این دوره طولانی حاملگی با فشار زیاد در اعماق اقیانوس‌ها مرتبط است.

۵- نئولکتا: ۴۰۰ میلیون سال

تا سال ۱۹۶۹ قارچ‌ها به عنوان گیاهان طبقه بندی می‌شدند که منطقی به نظر می‌رسید. اگرچه کمی متفاوت به نظر می‌رسند اما آنها ساقه و ریشه دارند و مانند هر گیاه دیگری به زمین وصل می‌شوند یا روی تنه درخت رشد می‌کنند. اما پس از آن معلوم شد که قارچ‌ها گیاه نیستند و در حقیقت ارتباط تنگاتنگی با حیوانات دارند. به همین دلیل شاخه جداگانه‌ای از جانداران زمین هستند.

با این تفاسیر مشخص می‌شود که قارچ‌ها در واقع اولین ارگانیسم‌هایی بودند که ۵۰۰ تا ۴۵۰ میلیون سال پیش از اقیانوس بیرون آمده و خشکی‌های زمین را به خانه دائمی خود تبدیل کردند. فسیل تورتوتوبوس (Tortotubus) با قدمت ۴۴۰ میلیون سال جزو اولین قارچ‌هایی است که در خشکی‌ها ساکن شد. آنچه این قارچ‌های کوچک انجام دادند این بود که راه را برای سایر اشکال زندگی هموار کردند تا از دریا به خشکی بخزند. اما چگونه؟ در آن زمان هیچ ماده مغذی یا خاکی که از حیات پشتیبانی کند در خشکی‌ها وجود نداشت، فقط صخره‌های خشک بود. تورتوتوبوس با وارد کردن نیتروژن و اکسیژن به خاک‌های اولیه شرایط لازم برای حیات در خشکی را فراهم کرد.

نئولکتا که به اشتباه زبان زمین نیز نامیده می‌شود، یکی از نزدیکترین خویشاوندان تورتوتوبوس‌ها است و قدمت آن در زمین حدود ۴۰۰ میلیون سال است. با وجود شباهت نئولکتا به گونه‌های دیگری از قارچ‌ها مانند ژئوگلاسوم (Geoglossum) و میکروگلاسوم (Microglossum) که در واقع زبان‌های زمین هستند، نئولکتا هیچ رابطه خویشاوندی با این قارچ‌ها ندارد. در واقع آنها جنس متعلق به خانواده نئولکتاسه‌آ (Neolectaceae) هستند که تنها خانواده متعلق به رده نئولکتالس (Neolectales) است. نئولکتالس نیز به نوبه خود تنها رده متعلق به کلاس نئولکتومیستس (Neolectomycetes) است. نزدیکترین بستگان ژنتیکی آنها در درخت تکاملی قارچ‌های شبه مخمر از گروه پایه آسکومیکوتا (Ascomycota) هستند. مثال دیگری از وجود طولانی نئولکتا در زمین، حتی قبل از جدایی قاره‌ها، توزیع گسترده آنها در آسیا، اروپای شمالی، آمریکای شمالی و جنوب برزیل است.

بیشتر بخوانید: ۱۰ مورد از بزرگ‌ترین دایناسورهای تاریخ

۴- کولاکانت: ۳۶۰ میلیون سال

تا چندی پیش اعتقاد بر این بود که کولاکانت (Coelacanth) گونه‌ای از ماهیان بدوی منقرض شده است، یکی از پیشروان نخستین دوزیستان که از دریا به خشکی آمدند. قدیمی‌ترین فسیلی که تاکنون از این ماهی پیدا شده مربوط به ۳۶۰ میلیون سال پیش است، در حالی که جدیدترین فسیل آنها حدود ۸۰ میلیون سال سن دارد. پس دانشمندان فرض کردند که این ماهی هم زمان با انقراض دایناسورها در ۶۵ میلیون سال پیش منقرض شده است.

اما در سال ۱۹۳۸ وقتی یک نمونه زنده کولاکانت در سواحل آفریقای جنوبی صید شد، این فرضیه به طور کامل رد شد. لاتیمریا کالومنی (Latimeria chalumnae) تنها یکی از دو گونه شناخته شده کولاکانت است که امروزه وجود دارد و به همراه گونه دیگر در آبهای اندونزی زندگی می‌کند. براساس شواهد فسیلی در گذشته و اوج دوران کولاکانت‌ها، ۹۰ گونه از این ماهی وجود داشت.

کولاکانت با ویژگی‌های خاص خود از سایر ماهی‌های زنده متمایز است. در مرحله اول آنها اندامی دارند که به ماهی اجازه می‌دهد تا میدان الکترومغناطیسی یک موجود زنده در زیر آب را حس کند، که برای شکار در شب بسیار مناسب است. در مرحله دوم جمجمه آنها قادر به چرخش به سمت بالا است، گویی که به یک لولا وصل شده است. این سازگاری به کولاکانت اجازه می‌دهد تا دهان خود را خیلی بیشتر از سایر ماهی‌ها باز کند. هیچ یک از این دو مهارت در سایر مهره‌داران شناخته شده جهان وجود ندارد. آنها همچنین باله‌هایی دارند که در درون بدنشان بوسیله اندام استخوانی پشتیبانی می‌شود. این باله‌ها بعداً به پاهایی تبدیل شدند که قابلیت حرکت در زمین را برای دوزیستان فراهم کردند.

بیشتر بخوانید: ۱۰ مورد از خطرناک‌ترین دایناسورهای تاریخ

۳- جینکو بیلوبا: ۲۷۰ میلیون سال

هنگامی که صحبت از گیاهان می‌شود، درخت جینکو بیلوبا (Ginkgo biloba) یکی از قدیمی‌ترین گونه‌های درختان امروزی است. نزدیکترین خویشاوندان آنها سیکادها (Cycads) بوده و هر دو از بازدانگان (Gymnosperms) هستند. از طرف دیگر سرخس‌ها حداقل ۳۶۰ میلیون سال است که وجود دارند، اما گونه‌های امروزی تا ۱۴۵ میلیون سال پیش و در اوایل دوره کرتاسه ظاهر نشده بودند. از سوی دیگر جینکوها، سیکادها و مخروط‌ها در حدود ۲۷۰ میلیون سال پیش در دوره پرمین ظاهر شدند و جینکو بیشترین شباهت را به اجداد خود داشته و آخرین گونه زنده از کلاس خود بود. به عنوان مثال دایناسورهای ابتدایی در دوره تریاس در حدود ۲۳۰ میلیون سال پیش از خزندگان به وجود آمدند، که در آن زمان از حضور درختان جینکو در خشکی‌های زمین ۴۰ میلیون سال می‌گذشت.

فسیل قدیمی‌ترین بذر گیاه مربوط به گونه منقرض شده جینکو دیجی‌تالاتا است (Gingko digitalata) که در منطقه فرگانا (Fergana) در ازبکستان امروزی کشف شده است. حداکثر تنوع رده جینکوالس (Ginkgoales) در دوره ژوراسیک (۲۰۶ تا ۱۴۴ میلیون سال پیش) بود که در آن آب و هوا بسیار گرم و مرطوب‌تر از دوره تریاس بود.

با انقراض دایناسورها در ۶۵ میلیون سال پیش تنوع جینکوها رو به زوال گذاشت. از بین رفتن تدریجی آنها احتمالاً در اثر خنک شدن آب و هوا، ظهور گیاهان گلدار (Angiosperms) و همچنین از بین رفتن دایناسورها به عنوان عاملی بالقوه برای پراکندگی بذرها بود. جینکو بیلوبا به عنوان تنها بازمانده، در برخی مناطق چین امروزی وجود دارد که تأثیر یخبندان در آنجا بسیار کم بوده است. رشد این درختان زیاد بوده و طول عمر زیادی دارند به گونه‌ای که قدیمی‌ترین جینکو شناخته شده ۳۵۰۰ سال عمر دارد. 

بیشتر بخوانید: ۱۰ جاندار مخوف ماقبل تاریخ که قبل از دایناسورها در زمین زندگی می‌کردند

۲- پلاتیپوس: ۱۲۲ میلیون سال

بدون شک پلاتیپوس (Platypus) یکی از عجیب ترین موجودات کره زمین است. این امر به این دلیل است که پلاتیپوس ترکیبی از پستانداران، پرندگان و خزندگان است که همگی با هم این حیوان عجیب را به وجود آورده‌اند. برای شروع، پلاتیپوس به عنوان یک پستاندار طبقه بندی می‌شود. کلمه پستاندار از غدد پستانی نشات می‌گیرد که وظیفه تولید شیر را برای فرزندان به عهده دارند. پلاتیپوس قطعاً در این گروه قرار می‌گیرد، اما برخلاف اکثر پستانداران این جانور تخم‌گذار است. این نوع پستانداران تخم‌گذار با نام مونوترم‌ها (Monotremes) شناخته می‌شوند و فقط پنج گونه از این نوع پستانداران وجود دارد: پلاتیپوس و چهار گونه از آنتیترهای خاردار (Spiny Anteaters)، که همگی در استرالیا و گینه نو زندگی می‌کنند. 

علاوه بر این پلاتیپوس مانند سایر پستانداران دارای خزهایی است که بدنش را پوشانیده‌ است، اما برخلاف سایر پستانداران این موجود نوک اردک دارد. همچنین راه رفتن آن بیشتر شبیه به خزندگان است، به این ترتیب که پاهای آن به جای این که زیر بدن باشند در کناره‌های بدن قرار دارند. ناگفته نماند که جنس نر این جانور در پاهای خود خارهایی دارند که زهر قوی تولید می‌کنند. یکی از عجیب‌ترین نکات درباره پلاتیپوس این است که این موجود به جای داشتن یک جفت کروموزوم برای کنترل جنسیت (XX برای ماده و XY برای نر) ۵ جفت کروموزوم دارد.

تا همین اواخر دانشمندان معتقد بودند که پلاتیپوس‌ها و آنتیترهای خاردار در حدود ۱۱۲ میلیون سال پیش از یک جد مشترک جدا شده‌اند. اما تحقیقات بعدی در مورد فسیل باستانی تاینولوفوس (Teinolophos) نشان داد که این جانور در واقع تنها جد پلاتیپوس بوده است و انشعاب گونه‌ها حدود ۱۰ میلیون سال زودتر از آنچه قبلاً تصور می‌شد رخ داده است. این نتیجه‌گیری براساس برخی ویژگی‌های موجود در فسیل تاینولوفوس و پلاتیپوس‌های امروزی انجام شده است، ویژگی‌هایی که آنتیترهای خاردار فاقد آنها هستند. اما به دلیل تعداد اندک فسیل‌ آنتیترهای خاردار و پلاتیپوس‌، این نظریه هنوز به طور گسترده‌ای مورد بحث است.

مونوترم‌ها بر خلاف سایر پستانداران نرخ تنفس و سرعت متابولیکی کندتری داشته و همچنین دمای بدن کمتری دارند. این مورد احتمالاً به این دلیل است که این جانداران بسیار قدیمی بوده و در طول میلیون‌ها سال سرعت تکاملی بسیار کندی داشته‌اند.

۱- مارشلیس هیوریکا: ۱۲۰ میلیون سال

مارشلیس هیوریکا (Martialis heureka) یکی از قدیمی‌ترین مورچه‌هایی است که انسان می‌شناسد، حتی اگر در سال ۲۰۰۳ در جنگل‌های آمازون در نزدیکی مانائوس برزیل کشف شده باشند. از نظر ژنتیکی مارشلیس هیوریکا یکی از ۱۲۰۰۰ گونه مورچه‌ها است که به تنهایی به زیر خانواده مارشلینای (Martialinae) تعلق دارند. به همین دلیل دانشمندان توانستند نتیجه‌گیری کنند که همه مورچه‌ها از گونه‌های ماقبل تاریخ موجودات شبه زنبور تکامل یافته اند. این واقعیت که یک گونه منفرد می‌تواند درباره کل خانواده حیوانات چیزهای زیادی بگوید، گواه بر این است که اطلاعات ما درباره حیات و تنوع آن در این سیاره بسیار کم است. این پیر کهنسال برخلاف سایر پسر عموهای مورچه‌ای خود ویژگی‌های خاصی دارد، چیزی که باعث شده نام مارشلیس (مریخی) و همچنین heureka epithet به معنی کشف شگفت آور، بر آن گذاشته شود.

عدم وجود چشم و کم رنگ بودن نشانگر آن است که مورچه مارشلیس هیوریکا سبک زندگی زیرزمینی در پیش گرفته و فقط در شب به جستجوی غذا می‌پردازد. آرواره بلند این مورچه حاکی از آن است که این حشره درنده بیشتر از حیوانات نرم مانند لارو موریانه تغذیه می‌کند. این واقعیت که آنها اساساً نابینا هستند نشان دهنده این نیست که آنها از موجوداتی که نابینا بودند تکامل یافته‌اند، بلکه آنها برای فرار از سایر گونه‌های تهاجمی مورچه‌ها که بعداً تکامل یافته بودند، به زیر زمین رفته و بینایی خود را از دست دادند. این کشف شگفت انگیز به تعداد بسیار زیادی از اسرار اکولوژیکی مناطق گرمسیری جهان اشاره دارد که ما درباره آنها هنوز چیزی نمی‌دانیم. اسراری که ممکن است با از بین رفتن این زیستگاه‌ها برای همیشه از بین بروند.

خطرناک ترین دایناسور های کشف شده در تاریخ

دایناسورها گروهی از مهره داران خشکی بودند که حدود ۲۳۳ میلیون سال پیش به وجود آمدند، این موجودات از اواسط دوره ژوراسیک تا انتهای کرتاسه که منقرض شدند، در خشکی‌های زمین حکمرانی می‌کردند. در این نوشتار ۱۰ مورد از خطرناک‌ترین دایناسورهای تاریخ زمین که شامل تیرانوسوروس رکس، یوتارپتور، ولوسیراپتور، ماپوسوروس، ترودون، اسپینوسوروس، کارچرادانتوسوروس، ماجونگاسوروس، داینونیچوس و جایگانوتوسوروس که همگی گوشتخوار بودند، بررسی می‌شوند.

۱۰- تیرانوسوروس رکس

تیرانوسوروس رکس (Tyrannosaurus rex) یکی از بزرگترین دایناسورهای گوشتخواری بود که تاکنون در زمین زندگی کرده است. همه چیز این شکارچی وحشی، از جمجمه ضخیم و سنگین آن که ۱٫۲ متر طول داشت برای خرد کردن استخوان طراحی شده بود. شواهد فسیلی نشان می‌دهند که تیرانوسوروس در حدود ۱۲ متر طول، ۵ تا ۶ متر قد و نزدیک به ۸ تن وزن داشته است. ران‌های بلند و دم قدرتمند آن به این دایناسور کمک می‌کرد تا با سرعت زیادی بدود.

تی رکس دندان‌های مخروطی با طول ۲۵ تا ۴۰ سانتی‌متر داشت که تعداد آنها ۶۰ الی ۷۰ عدد بوده‌ است. دست‌های دو انگشتی تیرانوسوروس احتمالا برای نگه داشتن طعمه بوده ولی برای رسیدن به دهان کوتاه بودند. 

دانشمندان معتقدند که تی رکس قویترین آرواره را در بین تمام موجودات خشکی‌زی داشته به گونه‌ای که با هر بار گاز گرفتن می‌توانست ۲۳۰ کیلوگرم گوشت را بخورد. فقط مگالدون یکی از بزرگترین کوسه‌های ماقبل تاریخ آرواره‌ای قویتر از تی رکس داشته است. فسیل‌های به جای مانده از طعمه تی رکس از جمله تریسراتوپس (Triceratops) و  ادموندوسوروس (Edmontosaurus)، نشان می‌دهد که تی رکس هنگام خوردن غذا استخوان‌ها را خرد می‌کرد به گونه‌ای که استخوان‌های شکسته در مدفوع آن یافت شده است.

این دایناسور در اواخر دوره کرتاسه و در حدود ۶۸ تا ۶۶ میلیون سال پیش در دره‌های رودخانه‌ای آمریکای شمالی زندگی می‌کرد. تیرانوسوروس ۶۵ میلیون سال پیش به همراه سایر دایناسورها در انقراض دسته جمعی کرتاسه-ترشیری منقرض شد. 

۹- یوتارپتور

یوتارپتور (Utahraptor) یکی از خطرناک‌ترین دایناسورهای گوشتخوار دوره کرتاسه بود که ۱۲۹ تا ۱۲۲ میلیون سال پیش می‌زیست. این دایناسور خطرناک با ۳ متر قد و ۵ تا ۷ متر طول با وزنی نزدیک به ۵۰۰ کیلوگرم می‌توانست جانوران بزرگ‌تر از خود را شکار کند. یوتارپتور پنجه‌هایی با انگشتان خمیده داشت، یک نمونه با حفظ شدگی خوب از پنجه این دایناسور وجود دارد که طول هر انگشت ۲۲ تا ۲۴ سانتیمتر است.

به گفته دیرینه شناسان یوتارپتور از نظر اکولوژیکی نقش مهمی به عنوان یک گوشتخوار در منطقه آرکس (Arks) امروزی (ایالت یوتا در غرب آمریکا) در اوایل کرتاسه داشت و احتمالاً می‌توانست به طعمه‌های بزرگتر از خودش حمله کند. یوتارپتور خیلی سریع نبود و برای شکار طعمه خود که شامل دایناسورهای بزرگتری مانند ایگنیودونتین (iguanodontians) و تریزینوسوروئید (therizinosauroids) بود، کمین می‌کرد.

۸- ولوسیراپتور

ولوسیراپتور (Velociraptor) به معنای دزد سریع، ستاره مشهور صحنه آشپزخانه در فیلم پارک ژوراسیک با پنجه‌ای خمیده و کشنده است. شاید این فیلم اندازه آنها را بیش از حد بزرگ کرده و پرهای آنها نشان نداده باشد، اما برخی ویژگی‌های دیگر آنها را درست نشان داده است؛ ولوسیراپتورها شکارچیان سریع، چابک و هوشمندی بودند که به صورت گروهی شکار می‌کردند.

این دایناسورها در انتهای دوران کرتاسه و در ۸۵٫۵ تا ۷۰٫۶ میلیون سال پیش می‌زیستند. یک ولوسیراپتور بالغ ۲ متر طول، نیم متر قد و ۱۵ کیلوگرم وزن داشت. جمجمه این جانوران ۲۳ سانتیمتر بود و در هر فک خود ۱۳ تا ۱۵ عدد دندان داشتند. ولوسیراپتورها در مغولستان امروزی می‌زیستند و بخش عمده وقت را صرف خوردن چیزهای کوچک  شامل خزندگان، دوزیستان، حشرات، دایناسورها و پستانداران کوچک می‌کرد.

۷- ماپوسوروس 

ماپوسوروس (Mapusaurus) از وابستگان نزدیک و شبیه به جایگانوتوسوروس بود که برخی از بزرگترین دایناسورها مانند آرژانتینوسوروس دایناسور گیاه‌خوار ۳۵ متری، که بزرگترین دایناسور تاریخ است را شکار می‌کرد.

ماپوسوروس‌ها در کرتاسه پایانی و حدود ۹۳٫۵ تا ۹۷ میلیون سال پیش در آرژانتین و شیلی امروزی می‌زیستند. این دایناسورهای گوشتخوار ۳ متر قد، ۱۲ متر طول و نزدیک به ۸ متر وزن داشتند. دندانهای تیغه‌ای باریک آنها ابزاری ایده‌ آل برای گاز گرفتن و بریدن گوشت طعمه بود، براساس فسیل‌های به دست آمده از این جانوران دیرینه شناسان اعتقاد دارند که آنها به صورت گروهی به شکار می‌پرداختند.

۶- ترودون

کشنده بودن همیشه به میزان حجم گاز گرفتن و نیروی فک نیست. ترودون (Troodon) یک شکارچی ماهر با قدرت عضلانی زیاد و مغز بزرگ بود. این دایناسور با ۲ متر قد در کرتاسه پایانی و حدود ۷۷.۵ تا ۷۶.۵ میلیون سال پیش در آمریکای شمالی می‌زیست.

شکل جمجمه فسیل شده این دایناسور نشان می‌دهد که دارای چشم‌های بزرگی بوده است که به جانور توانایی بینایی بالایی می‌داده که توانایی مشاهده در شرایط کم نور و شکار در شب را داشته است. برخی ترودون‌ها در قسمت‌های سرد و نزدیک به قطب آمریکای شمالی می‌زیستند از این‌رو دارای جثه بزرگتری بوده‌ و به احتمال زیاد در راس هرم غذایی در آن مناطق بوده‌اند. این دایناسورها به صورت گروهی به شکار می‌پرداختند.

۵- اسپینوسوروس

اسپینوسوروس (Spinosaurus) با ۴ تا ۷ متر قد، ۱۶ متر طول و نزدیک به ۶ تا ۷٫۵ تن وزن احتمالا بزرگترین دایناسور گوشتخواری است که تاکنون برروی زمین زیسته است. اسپینوسوروس در دوره کرتاسه و حدود ۱۱۲ تا ۹۳٫۵ میلیون سال پیش در مراکش امروزی می‌زیست.

علیرغم داشتن جثه‌ای عظیم، شواهد اخیر نشان می‌دهد که اسپینوسوروس بیشتر از وقت خود را در آب و صرف شکار ماهی‌ها می‌کرد. فک مانند تمساح آن با دندان‌های صاف، مخروطی و تیز که برای گرفتن طعمه‌های لغزنده مانند انچیوپریستیس (پاره ماهی هشت متری ماقبل تاریخ) طراحی شده بود. با این وجود اسپینوسوروس سریع، نیرومند و دارای چنگال‌های خطرناکی بود و به راحتی می‌توانست از قلمرو خود در برابر سایر شکارچیان محافظت کند.

یشتر بخوانید: ۱۰ مورد از بزرگ‌ترین دایناسورهای تاریخ

۴- کارچرادانتوسوروس

نام عجیب کارچرادانتوسوروس (Carcharodontosaurus) به معنای مارمولک دندانه کوسه‌ای است زیرا این دایناسور دندان‌های مورب و با طول ۲۰ سانتیمتر داشته که با ایجاد زخم‌های عمیق طعمه را به سرعت ناتوان می‌کرد. کارچرادانتوسوروس در دوره کرتاسه حدود ۱۴۵ تا ۷۲ میلیون سال پیش و در آمریکای شمالی می‌زیست.

این دایناسور نزدیک به ۱۴ متر طول و ۶ تا ۸ تن وزن داشت و به خاطر داشتن فک قوی و گردن قدرتمند می‌توانست طعمه‌ای با وزن ۴۲۷ کیلوگرم را با دهان خود بلند کند، این ویژگی‌ها باعث می‌شد تا کارچرادانتوسوروس یکی از خطرناک‌ترین دایناسورهای آمریکای شمالی در دوره کرتاسه باشد. کارچرادانتوسوروس گرچه جثه بزرگتری از تیرانوسوروس، ماپوسوروس و جایگانوتوسوروس (Giganotosaurus) داشت اما مغز کوچکی داشت و در عوض به لطف پاهای نیرومندی که داشت می توانست با سرعت ۳۲ کیلومتر در ساعت بدود. 

۳- ماجونگاسوروس

شواهد فسیلی به دست آمده از استخوان فسیل شده یک ماجونگاسوروس (Majungasaurus) که بر روی آن شواهدی از آثار گازگرفتگی و دندان یک ماجونگاسوروس دیگر وجود دارد، نشان می‌دهد که این هیولای بدنام هم‌نوع‌ خوار بوده است. این دایناسور خطرناک به طول ۶ تا ۸ متر و یک تن وزن در کرتاسه پایانی، حدود ۷۲ تا ۶۶ میلیون سال پیش در ماداگاسکار امروزی می‌زیست.

ماجونگاسوروس دایناسور درنده‌ای بود که در راس هرم غذایی قرار داشت و عمدتاً دایناسورهایی مانند راپتوسوروس (Rapetosaurus) را شکار می‌کرد، همچنین یکی از معدود دایناسورهایی است که شواهد مستقیم از هم نوع خواری از آن وجود دارد.

۲- داینونیچوس

داینونیچوس (Deinonychus) با اندازه‌ تقریباً دو برابر ولوسیراپتور اما وزن مشابه، یک شکارچی چابک بود که به صورت گروهی با هم‌نوعان خود به شکار می‌پرداخت. داینونیچوس با ۱٫۵ متر قد، ۳ متر طول و ۸۰ کیلوگرم وزن در دوره کرتاسه، حدود ۱۲۵ تا ۱۰۰ میلیون سال پیش در آمریکای امروزی می‌زیست.

از دیگر مزایای این دایناسور داشتن مهره‌های در هم تنیده ای بود که باعث می‌شد دم جانور در هنگام دویدن تعادل بدن را به خوبی حفظ کند، علاوه بر آن و یک چنگال جمع شده به طول ۱۳ سانتی متر روی هر پا قرار داشت که قدرت زیادی هنگام شکار به داینونیچوس می‌داد.

۱- جایگانوتوسوروس 

جایگانوتوسوروس (Giganotosaurus) در زبان یونانی به معنای مارمولک عظیم‌الجثه جنوبی است که ۳۰ میلیون سال قبل از تیرانوسوروس رکس در دوره کرتاسه، حدود ۹۹ تا ۹۷ میلیون سال پیش در آرژانتین امروزی می‌زیست. بر اساس جمجمه ۱٫۶ متری که از این دایناسور خطرناک کشف شده است قد آن را ۷ متر، طول ۱۳ متر و وزن آن را ۸ تن تخمین زده‌اند.

علاوه بر بزرگی و وزن زیاد، این دایناسور بسیار سریع بود و می‌توانست با سرعت ۵۰ کیلومتر در ساعت بدود در حالی که حداکثر سرعت تی رکس ۴۰ کیلوکتر در ساعت بود. دانشمندان بر این باورند که جایگانوتوسوروس عمدتاَ دایناسورهای بزرگ گیاهخوار را می‌خورد. زیرا به دلیل ابعاد بزرگ آنها هیچ شکارچی طبیعی دیگری نمی‌توانست آنها را شکار کند.

قدیمی ترین اماکن جهان

این دنیا پر است از بناها و مکان هایی که از گذشته برای ما به یادگار مانده است، یادگارهایی که گاهی به بزرگی یک شهر و گاهی به کوچکی یک مجسمه هستند. در این میان ، شهرهایی هستند که قدمت زیادی دارند و با توجه به گذشته شان، در سطح جهان خیلی مهم و مورد توجه هستند. این شهرها قدرت بالایی در جذب گردشگر در دنیا دارند و جاذبه های گردشگری پر قدرتی هستند که شاید گاهی مورد کم توجهی قرار گرفته اند. اگر تا انتهای مطلب با الی گشت همراه باشید، می توانید با آنها آشنا شده و برای سفر بعدی تان یکی از آنها را انتخاب کنید:

حلب، سوریه

این شهر باستانی تمدنی ۸۰۰۰ ساله را به خود اختصاص داده است. این شهر یکی از کوچکترین مناطق باستانی جهان برای بازدید گردشگران است. این مکان در خاورمیانه واقع شده و از آثار باستانی بسیار زیبایی برخوردار است. در این شهر زیبا، قلعه ای قدیمی به چشم می خورد که با توجه به جنگ های داخلی سوریه رو به تخریب است.

شبه جزیره ی بوروپ، استرالیا
موروجوگا از جمله جزایری است که با نام شبه جزیره ی بوروپ شهرت یافته است. این جزیره ی زیبا در شمال غربی استرالیا واقع شده و به عنوان یکی از قدیمی ترین مکان های استرالیا در نظر گرفته شده است. سنگ نگاره های موجود در این جزیره گواه روشنی بر این ادعا است. به عبارت دیگر، بیش از یک میلیون تصویر در این جزیره یافت شده است که قدمت آن به ۴۰۰۰۰ سال پیش اشاره دارد.
ارگ اربیل ، کردستان، عراق
دیواره های بلند این ارگ آن را به یکی از قدیمی ترین آثار باستانی عراق تبدیل کرده است. این ارگ بزرگ در منطقه کردنشین شمال عراق و یا همان اربیل واقع شده است. این ارگ در هزاره ی پنجم قبل از میلاد مسیح ساخته شده و نام آن در جدیدترین سایت های یونسکو (سال ۲۰۱۴) به ثبت رسیده است.
تپه گوبکلی، ترکیه
تپه ی گوبگلی، در آغاز هزاره ی دهم قبل از میلاد مسیح ساخته شده و تداعی گر بهشتی زیبا بر روی زمین است. در این منطقه لوح های بسیاری به چشم می خورد که گیاهان و حیوانات بسیار عجیب و غریبی را به تصویر کشیده اند. این معبد باستانی در صحرایی بزرگ واقع شده و سبک ساخت از کتاب مقدس عدن الهام گرفته شده است. در این منطقه، پیکره های انسان های قدیمی بسیار به چشم می خورد.

غار ال کاستیلو، اسپانیا
قدیمی ترین نقاشی های دنیا در غار بزرگی یافت شده اند که در شمال اسپانیا (کانتابریا) قرار دارد. قدمت این تصاویر به بیش از ۴۰۰۰۰ سال اشاره دارد. دست های بسیاری بر روی دیواره این غار طراحی شده است. به نظر می رسد که انسان های باستان دست خود را بر روی دیوار قرار داده و با قرار دادن قلمو در دهان، به طراحی دست خود پرداخته اند.

غار پوتوک، اسلوونی
مردم کرومانیون ( اولین آناتومی بدن انسان) از جمله افرادی به شمار می روند که به این غار پناه آورده و در آن زندگی کرده اند. این غار در اروپای مرکزی واقع شده و طول آن به بیش از ۲۳۰۰۰ فوت (۷۰۱۰ متر) می رسد. جنس این غار از سنگ آهک و قدمت آن بیش از ۳۶۰۰۰ سال است.

غار لاسکو، فرانسه
در این غار بیش از ۲۰۰۰ تصویر از اسب، گاو، گربه، پرندگان، و شکارچیان انسانی رنگ آمیزی شده است که قدمت آن به بیش از ۱۷۰۰۰ سال بر می گردد. این غار بزرگ در جنوب غربی فرانسه واقع شده است. همان طور که می دانید، کشف این غار در سال ۱۹۴۰ صورت پذیرفت. بازدید عمومی از این غار برای مردم عادی ممنوع است اما ماکتی از آن ساخته شده و به معرض نمایش در آمده است.

عبادتگاه های جگانتیا، مالت
عبادتگاه های باستانی جگانتیا ۳۶۰۰ سال قبل از میلاد و در جزیره گزو (در مالت) ساخته شده اند. این عبادتگاه ها یکی از قدیمی ترین عبادتگاه های سنگی در جهان هستند. طبق افسانه های قدیمی، این دسته از عبادتگاه ها به الهه ی مادر و خدای خوبی ها اختصاص داده شده است.
تپه سکورا، اسکاتلند
تپه ی سکورا از جمله مکان های قدیمی است در ۵۰۰۰ سال پیش ساخته شد. این شهر نوسنگی در یکی بزرگترین جزایر، مجمع الجزایر اورکنی واقع شده است. در سال ۱۸۵۰، وقوع طوفان قوی منجر به کشف این منطقه گردید. سقف های سنگی، سازه تشریفاتی، و حتی وسایل قدیمی بسیاری در این منطقه یافت گردید.

زیبا ترین جنگل های جهان

وقتی به فصل بهار می رسیم طبیعت رنگ دیگری میگرد و اهمیت ویژه تری بین افراد پیدا می کند به طوری که روز 21 مارچ ‏‏– اول فروردین – روز جهانی جنگل نامگذاری شده است. روزی که به احترام این طبیعت با ارزش نامیده شده است. و این در ‏حالیست که این فضای مهم طبیعی سالانه بیش از 13 میلیون هکتار در جهان کاهش می یابد ، چیزی برابر با سایز کشور انگلستان ‏‏! با این حال ، زمین همچنان جنگل ها و فضاهای طبیعی زیبایی دارد که ارزش دیده شدن و محترم شمرده شدن دارند. ‏

با لست سکند همراه باشید تا برخی از این فضاهای سرسبز جنگلی و زیبا را در سراسر دنیا بشناسیم و زیبایی آنها را محترم شمرده ‏و این را به یاد داشته باشیم که باید در جهت رشد و محافظت از آنها بیشتر ‏کوشا باشیم. ‏‏ ‏ ‏

‏1.‏ پارک ملی ایگوازو – آرژانتین

‏‏‏‏آبشارهای ایگوازو که مرز بین کشورهای آرژانتین و برزیل را در بر گرفته اند دارای فضای سرسبز جنگلی کوچکی هستند که ‏هر گردشگری را به خود جذب می کند. پارک ملی ایگوازو جنگلی گرمسیری است که با قرار گرفتن در نزدیکی این آبشارها ‏طبیعت بکری را سرتاسر سال ایجاد می کند. ‏‏ ‏ ‏ ‏ ‏‏ ‏ ‏

‏2.‏ تونل عشق – رومانی ‏‎

در نزدیکی ‏Caransebes‏ مسیری متروکه از ریل قطار قرار دارد که به دلیل اینکه سالها از آن استفاده نشده فضای سبز آنها را ‏در بر گرفته است و مسیری جذاب و رویایی ایجاد کرده است که آن را تونل عشق نامیده اند.‏ ‏‏‏‏‏‏‏ ‏ ‏ ‏

‏3.‏ جنگل های منطقه پیک – انگلستان ‏

انگلستان پر از جنگل های جذاب و دیدنی است که یکی از زیباترین های آن جنگل هاییست که در منطقه پیک در جنوب انگلستان ‏قرار دارد. ‏ ‏ ‏ ‏ ‏‏ ‏ ‏

‏4.‏ پارک ملی آنگکور وات – کامبوج ‏‎

آنگکور وات که یک معبد ثبت شده در یونسکو است به خودی خود فضای سبزی جذاب و چشمگیر ایجاد کرده است ، درختان ‏بزرگ انجیر هندی که ریشه هایشان روی این ساختارها روییده است منظره ای منحصر به فرد ایجاد کرده است. ‏ ‏ ‏ ‏‏ ‏ ‏ ‏‏ ‏‏‏ ‏

‏5.‏ دریاچه سبز – اتریش ‏

هر سال منطقه ای در تراگوئس اتریش که به دریاچه سبز مشهور است بالا می آید و تمام فضای اطرافش را در بر می گیرد و ‏جنگلی زیر آب ایجاد می کند که معمولا غواصان و شناگران برای تماشای این دریاچه عجیب و دیدنی به این منطقه می آیند. ‏‏‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏‏ ‏ ‏ ‏‏ ‏‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏

‏6.‏ پارک ملی ژیوژایو – چین ‏‎

پارک ملی ژیوژایو چین دارای فضای سرسبز جنگلی است که در کنار دریاچه آبی رنگش منظره ای منحصر به فرد و سرزنده ‏ایجاد کرده است. انعکاس نور خورشید در اعماق این آبهای کریستالی و شفاف زیبایی این طبیعت را بیشتر می کند.‏‏ ‏‏ ‏‏‏ ‏ ‏ ‏‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏

‏7.‏ کوکنهف – هلند ‏

جایی که بعنوان یکی از زیباترین باغ های جهان بخصوص در فصل بهار شناخته شده است ، کوکنهف ، باغی از گل های لاله که ‏فقط یکساعت از شهر آمستردام هلند فاصله دارد. در این باغ بیش از هفت میلیون گل کاشته شده است. ‏‏ ‏‏ ‏‏‏ ‏‏‏ ‏ ‏ ‏ ‏

‏8.‏ ‎ ‎باغ میمون ها – بالی ‏‎

‎‏‏ باغ میمون ها که در اوبود ، بالی قرار دارد خانه بیش از 600 میمون است. اما علاوه بر این ، این باغ که فضای سبزی زیبا و ‏گرمسیری دارد دارای معابد هندوها و حکاکی هایی که به سال 1350 میلادی باز می گردد نیز می باشد. ‏ ‏ ‏ ‏

‏9.‏ باغ سایپرس – کارولینای جنوبی ‏ ‏‎

باغ های سایپرس در کارولینای جنوبی جاییست که فیلم مشهور و عاشقانه "‏Notebook‏" در آن فیلمبرداری شده است. منظره ‏صبحگاهی و مهی که آن را در بر می گیرد بسیار جادویی و چشمگیر است و منظره ای رومانتیک و بسیار عاشقانه را ایجاد می ‏کند. ‏‏ ‏‏

‏10.‏ جنگل هالربس – بلژیک ‏‎

‏‏ هالربوس جنگلیست در بلژیک که سالانه در فصل بهار بخاطر رویش گل های استکانی شکل آبی رنگی که در سرتاسر آن رشد ‏می کنند مورد توجه قرار می گیرد. ‏‏‏‏ ‏ ‏ ‏